Rok po chorobie- co się u mnie zmieniło?

Hej, hej, :-)

dziś już uśmiechnięta przychodzę do Was z postem bardziej prywatnym, który obiecałam rok temu.

Pewnie wielu z Was pamięta, jak w lipcu tamtego roku znalazłam się w szpitalu (wracając pamięcią historia tutaj http://urodzianka.pl/2017/08/18/prywatnie-o-mojej-chorobie-i-przemysleniach/). Ciężkie zapalenie płuc odmieniło moje życie już na zawsze, ale wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam... Pragnęłam jedynie wyzdrowieć, wrócić do domu i do normalności… Nie myślałam jednak, że ta „normalność” będzie już inna…

Pierwsze moje zderzenie z codziennością poczułam już w dniu powrotu do domu. Jeszcze przed blokiem natrafiłam na „życzliwą” sąsiadkę, od której usłyszałam „ale ty źle wyglądasz”.. Nie skomentowałam, pomyślałam jedynie „a jak mam niby wyglądać”… Bez sił, jakby przetrącona ledwo weszłam na I piętro, po czym padłam dosłownie na łóżko. Odpoczywałam dobrą godzinę tylko po to, by usiąść i przebrać się w piżamę… Później do wieczora zbierałam siły, by iść się wykąpać… Takie były moje początki…

Co dwa tygodnie musiałam jeździć do szpitala na badania kontrolne i to był dla mnie mega wyczyn, by tam dotrzeć… Zero siły fizycznej, duszności i brak powietrza, a do tego ogromny stres w oczekiwaniu na wyniki… Czas biegł mi bardzo wolno. Skupiałam się jedynie na odpoczynku, dobrym odżywianiu i pisaniu bloga.

Życie wygląda inaczej kiedy spacerem nazywamy wyjście na balkon…

Twój spacer to wyjście na balkon?- to jakieś niedorzeczne! Też tak kiedyś myślałam, tymczasem ja zaczęłam cieszyć się właśnie z takiego spaceru… Uwolniłam się od łóżka, mogłam przejść całe mieszkanie, a na balkonie czekało na mnie słońce- czego chcieć więcej??? No właśnie, małe rzeczy, te najbardziej niedorzeczne stawały się dla mnie piękne. Poczułam, jakbym życie odkrywała na nowo…

Dopiero w styczniu byłam na tyle „silna”, by wyjść z domu na Road Show Jakuba Bączka… To spotkanie niejako odmieniło moją psychikę i mnie samą. W tamtym czasie było mi to bardzo potrzebne.

Powikłania

Choroba pozostawiła po sobie wiele śladów, które już pozostaną ze mną do końca życia. Jeden, ten największy spędzał mi sen z powiek przez cały kolejny rok… To guz, który wytworzył się po zapaleniu. Ostatecznie, kilka dni temu potwierdzono, że nie jest on zmianą złośliwą. Wyczekiwanie na badanie i wynik było dla mnie kolejną próbą… Od niego zależało co dalej. Niczego więc nie planowałam i żyłam tylko dniem dzisiejszym.

Co dalej?

Przede wszystkim potrzebuje jeszcze chwili na odetchnięcie. Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo trudne i stresujące. Wpierw muszę uporządkować swoje myśli i życie zawodowe. Mam też w planach dalsze spełnianie marzeń- tych większych, ale również tych malutkich.

Co się zmieniło?

Wiele, naprawdę wiele…

Dostrzeganie kolorów

Przez wiele lat uwielbiałam tylko czarny, wszystkie ubrania, obuwie, torby były właśnie w tym kolorze… I nagle coś się zmieniło… Zaczęłam dostrzegać inne barwy, mało tego zaczęłam się nimi otaczać… Jeszcze nie tak dawno biała bluzka była dla mnie nie do przyjęcia, tymczasem dziś chętnie taką wkładam… Świat nabrał dla mnie kolorów.

Spokój wewnętrzny

Zwolniłam tempo życia. Dużo racjonalniej staram się wykorzystywać swój czas. Niegdyś tylko praca- dom, zmieniły się na chwilę dla siebie i najbliższych. Wiem, że na wszystko jest czas i odpowiednia pora. Chaos wokół już mnie nie tyczy. Mam swój świat.

Banalne, niebanalne

Rzeczy proste, uznawane za błahe i bez znaczenia cieszą mnie najbardziej. Przykładów jest tysiące: kwiaty, kolor nieba, czas z bliskimi, spacer z psiakiem. Nigdy mi się nie nudzi. Każdą daną chwilę wykorzystuje, jak najlepiej umiem. W codziennych przedmiotach staram się dostrzegać piękno, którego inni nie widzą. Próbuję też pokazywać je Wam na swoich profilach i blogu, na tyle na ile potrafię. Kiedy słyszę od kogoś, że dziś jest brzydka, pochmurna pogoda mówię: „pogoda jest bez znaczenia, ważne, by to w sobie nosić pogodę ducha”.

Choroba wiele we mnie zmieniła i choć pozostałam życiową realistką, częściej udaje mi się włożyć różowe okulary. Oczywiście mam też gorsze dni, jak każdy z nas, samopoczucie moje ma wiele do życzenia, ale po prostu cieszę się każdym dniem, pomimo, że boli, że uwiera, że doskwiera…

Kochani pamiętajcie, że tak naprawdę jedyne, na co nie mamy wpływu w naszym życiu to zdrowie, dlatego dbajcie o nie, najlepiej jak umiecie. Cała reszta stoi przed Wami otworem, choć na pozór wydaje się być inaczej. Sensem życia nie jest mieć, a być… Dlatego życzę sobie i Wam przede wszystkim zdrowia, siły, miłości, szczęścia i  spełnienia w życiu! :-)