Prywatnie- o mojej chorobie i przemyśleniach.

Nadszedł czas na post bardziej prywatny i osobisty, w którym jednak pozwoliłam sobie opuścić najmniej miłe fragmenty mojej choroby i przeżyć z nią związanych. Długo zastanawiałam się, czy jest sens o tym pisać, ale doszłam do wniosku, że warto takim wpisem udowodnić, z jak wielu spraw nie zdajemy sobie sprawy i na jak wiele rzeczy tak naprawdę nie mamy wpływu…

Nigdy nie przypuszczałam, że zwykłe zapalenie oskrzeli może zamienić się w tak poważne zapalenie płuc. Jak wiecie, trafiłam do szpitala. Był to czas ogólnie trudny dla mnie. Ciągłe badania, bezustanne leki dożylne, ich skutki uboczne, stres (dodatkowa niewydolność serca spowodowała, że podejrzewano też u mnie zapalenie osierdzia), obraz cierpiących ludzi itp… nie były dla mnie przyjemne. Po 15 dniach udało się zbić tzw. CRP (białko ostrej fazy) do postaci w miarę satysfakcjonującej lekarzy, lecz z obawy o inne narządy zaprzestano dalszego leczenia. Nie w pełni zdrowa i na wpół żywa wróciłam do domu (cieszyłam się tym jak dziecko). Niestety nie jestem jeszcze w pełni sił i długo nie będę. Leczenie wciąż trwa, póki co w warunkach domowych, jednak jestem przygotowana, że wisi nade mną miano powrotu do szpitala. Jedyne co mi pozostało, to nadzieja, że będzie już tylko lepiej.

I tak z dnia na dzień przypomniałam sobie o życiu pełnym cierpienia, bólu, goryczy i bezsilności. Celowo pisze „przypomniałam sobie”- znałam takie życie z przeszłości, niestety od najmłodszych lat wiele chorowałam.  Dotychczasowe plany znikły niczym domek z kart. Liczył i liczy się jedynie dzień obecny i to, co stanie się dalej. Jest jednak okazja do wielu przemyśleń, które ponownie zagościły mocno w moim życiu:

Po co pędzić?

Nie warto. Życie toczy się wszędzie, nawet w szpitalu, tylko wolniej. Jest czas na wyciszenie, przemyślenia, modlitwę i szczerą rozmowę. Czemu nie umiemy tak na co dzień? Warto zwolnić.

Ból uczy pokory

W moim odczuciu, ból fizyczny jest gorszy od psychicznego. Czujemy się wobec niego bezradni, możemy jedynie czekać i mieć nadzieję, że wkrótce to, co najgorsze minie. Zdajemy sobie wówczas sprawę, jak jesteśmy mali… Pokora to cecha, o której często zapominamy…

Rzeczy ważne czy banalne?

Rzeczy, które na co dzień wydają się nam być bardzo ważne, tak naprawdę w obliczu choroby są banalne. Cóż oznaczają trzytygodniowe odrosty paznokci, siniaki na ciele po zastrzykach czy sześciotygodniowe odrosty włosów- NIC, PO PROSTU NIC.

Przewartościowanie życia

A może tak warto przewartościować swoje życie? Wiem, to trudne, ale nie niemożliwe.

Nagle umiem więcej zadbać o siebie, o swoje zdrowie i samopoczucie, które nie przekładam nad inne „ważne” sprawy. Co niby może być ważniejszego od zdrowia?  Pracuje też nad nowymi rozwiązaniami w swoim życiu- jeśli nie tak, zrobię to inaczej. Nauczyłam się także rezygnować z pewnych rzeczy, nic na siłę, jeśli się nie uda- trudno, może innym razem szczęście dopisze (dobrym tego przykładem jest fakt, że w tym czasie odbyło się See Bloggers, którym żyłam, a w którym nie mogłam uczestniczyć).

Każdy dzień to dar

Łapmy każdy dzień jakby był ostatnim w naszym życiu. Starajmy się go wykorzystać, jak najlepiej umiemy. Przestańmy marudzić, a w zamian za to, dostrzeżmy, co tak naprawdę jest ważne. Praca po godzinach czy rodzina? Szef czy ja? Codzienne obowiązki czy chwila dla siebie?

Nieśmy pomoc

Pomagajmy i wspierajmy innych, być może podobnie chorych do nas – to nie ma znaczenia. Czasem wystarczy dobre słowo – czy umiemy je wypowiedzieć? Okazujmy serce i do ludzi i do zwierząt- dobro wraca.

Nie dogadzajmy wszystkim

I jeszcze jeden ostatni wniosek- wszystkim nie dogodzimy i nawet nie starajmy się tego robić. Skąd takie przemyślenie? Otóż w tym przykrym czasie dla mnie zostałam też posądzona o to, że wymyślam, że wcale nie jestem chora, a jedynie nie chcę czegoś zrobić… Odcięłam się od tego, uznałam, że nie warto się tłumaczyć, że czasem lepiej powiedzieć „Twoja racja, a mój spokój”.

Z tego miejsca pragnę bardzo podziękować moim najbliższym- czyli mężowi i babci, którzy wykazali się ogromną miłością, troską i cierpliwością do mnie w tym ciężkim okresie oraz wszystkim czytelnikom, którzy byli ze mną w tych trudnych chwilach.